Η καλύτερη δουλειά του κόσμου

Η καλύτερη δουλειά του κόσμου
Τελευταία επεξεργασία: 28 Φεβ 2019

Για να διαβάζετε αυτές τις αράδες, γράφετε. Και είναι ωραίο αυτό, ναι;

Ναι, είναι. Ασφαλώς και είναι. Είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο.

Αλλά όχι πάντα, σωστά; Καμιά φορά δεν είναι ωραίο. Καμιά φορά είναι βάσανο. Και είναι το δικό σας βάσανο. Κάτι που κουβαλάτε διαρκώς επάνω σας, και μέσα σας. Σαν ένα βάρος που θυμίζει πάντα την ύπαρξή του, και που δεν μπορείς να το ξεχάσεις ποτέ. Γιατί ποτέ δεν θα το αφήσεις από τα χέρια σου. Ποτέ.

Για παράδειγμα, το ξέρετε — το ξέρετε πιο καλά από τον καθένα ότι δεν είστε ακόμη αυτό που ονειρεύεστε να γίνετε. Δεν έχετε φτάσει ακόμη στο επίπεδο των συγγραφέων που σας έκαναν να γίνετε κι εσείς συγγραφέας. Έχετε πολύ δρόμο ακόμη για να τους φτάσετε, πολλή δουλειά που πρέπει να κάνετε, πολλές σελίδες που πρέπει να γράψετε — και άλλες τόσες να σκίσετε, να τσαλακώσετε και να τις πετάξετε στον κάλαθο των αχρήστων.

Ωστόσο, πρέπει να συνεχίσετε. Το ξέρετε. Δεν γίνεται διαφορετικά. Αυτός είναι ο προορισμός σας. Αυτό είναι το μεγάλο σχέδιο που έχετε εκπονήσει. Αυτός είναι ο μακρύς και ανηφορικός και όλο στροφές δρόμος που διαλέξατε. Έτσι πάει — και έτσι θα πηγαίνει πάντα. Και για εσάς, και για τον καθένα σαν και εσάς.

Είναι κάτι —το γράψιμο— που μπορεί να σε γεμίσει άγχος. Και το καταφέρνει στ’ αλήθεια καλά. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα, και κάθε φορά που κάθεστε στο γραφείο σας για να γράψετε. Κάθε φορά που ανοίγετε το τελευταίο έγγραφο του Word.

Κάθε μέρα, και κάθε φορά.

Εσείς και η λευκή σελίδα. Δεν έχει σημασία που δεν είναι χάρτινη. Είναι μια σελίδα. Και είναι λευκή. Και πρέπει εσείς —και μόνο εσείς— να τη γεμίσετε. Και μετά να γεμίσετε και την επόμενη. Και τη μεθεπόμενη. Και όλες τις άλλες. Βάζοντας μία-μία τις λέξεις στη σειρά. Μία-μία, και όχι όλες μαζί. Όχι εκατό-εκατό μαζί. Όχι δέκα-δέκα μαζί. Αλλά μία-μία.

Είναι βασανιστικό, όχι;

Ναι. Και είναι όλες αυτές λέξεις που πρέπει να σκεφτείτε, να επιλέξετε και να βάλετε στη σειρά μόνοι σας. Δεν υπάρχουν βοήθειες εδώ. Δεν υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδί, ή ένας έξυπνος κανόνας, ή ένας word generator ή κάποιο app που να το κάνει στη θέση σας. Είστε πάντα μόνοι απέναντι στη λευκή σελίδα. Και στην επόμενη λευκή σελίδα. Και στη μεθεπόμενη.

Και ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, δεν είστε σίγουροι αν η λέξη που χρησιμοποιήσατε μόλις είναι η σωστή. Και όχι μόνο αυτή: όλες τους.

Κλείνετε βέβαια τα μάτια στις Σειρήνες της χαμηλής αυτοεκτίμησης —και καλά κάνετε— και συνεχίζετε. Δεν είναι ώρα τώρα για επιμέλεια. Όταν γράφουμε, δεν επιμελούμαστε. Το ξέρετε αυτό. Θα διαβάσετε, λοιπόν, την παραγωγή της ημέρας αύριο, πριν ξεκινήσετε να γράφετε τις καινούργιες σας λέξεις: τη συνέχεια.

Αλλά αύριο… αύριο ίσως σάς φανούν όλα όσα γράψατε χθες λάθος. Έτσι δεν είναι; Σκέφτεστε ότι μπορούσατε να τα είχατε κάνει όλα αλλιώς, ότι αυτοί οι διάλογοι παραήταν αληθοφανείς ή αναληθοφανείς, ότι αυτός ή εκείνος ο ήρωας δεν έχει πραγματικό ρόλο ύπαρξης, ότι είναι εκεί απλώς για να πιάνει χώρο, ή αντίθετα ότι δεν τον εκμεταλλεύεστε σωστά — ίσως να έπρεπε να μιλά περισσότερο, να δρα και όχι να κάθεται εκεί στη γωνιά του, στο περιθώριο, παρακολουθώντας απλώς τη δράση σαν κομπάρσος στο θέατρο.

Όλα, την επόμενη μέρα, αλλά και την ώρα που γράφετε, μπορεί να σας φαίνονται λάθος.

Μα δεν έχει σημασία, και το ξέρετε αυτό: πρέπει να συνεχίσετε το γράψιμο—πρέπει να γεμίσετε τη λευκή σας σελίδα.

Και μετά να γεμίσετε και την επόμενη. Και τη μεθεπόμενη. Και όλες τις άλλες.

Αυτό πρέπει να κάνετε, και αυτό κάνετε τελικά.

Αλλά και πάλι, αγωνιάτε. Δεν μπορείτε να είστε σίγουροι, δεν μπορείτε να μην αμφιταλαντεύεστε, δεν μπορείτε να διώξετε αυτή την αγωνία από μέσα σας.

Όμως, παρ’ όλα αυτά, συνεχίζετε. Γιατί έτσι πρέπει: πρέπει να γεμίσετε τις σελίδες σας. Όλες. Και μόνος.

Κι όταν το καταφέρετε αυτό, και συχνά το καταφέρνετε πράγματι, νιώθετε μία πλήρωση και μια γλύκα που δεν έχουν όμοιά τους.

Μα και πάλι… δεν είστε σίγουροι.

«Κι αν δεν είναι καλό, τελικά; Αν αρέσει μόνο σε μένα;»

Ο πιο εύκολος τρόπος είναι να σας πουν τη γνώμη τους οι δίπλα σας: οι φίλοι σας, ο άνθρωπός σας, κάποιος που ξέρετε και εμπιστεύεστε. Ή απλώς κάποιος που αγαπάτε. Εντέλει, πρόκειται για ένα μέλος του αναγνωστικού κοινού, σωστά;

Σωστά.

Οπότε τού δίνετε το γραπτό σας. Είναι ο πρώτος που θα το δει, ο πρώτος που μπροστά του θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματός σας.

Είστε συγκινημένοι, γεμάτοι προσδοκίες και… και γεμάτοι άγχος.

Θα του αρέσει; Θα πει ότι είναι αριστούργημα; Ή μήπως θα σας πονέσει με μια του λέξη; Ή ακόμη και με το ύφος του; Θα αλλάξει το γραπτό σας τη ζωή του; Ή θα τον κάνει απλώς να βαρεθεί; Κι αν σας πει ότι του άρεσε μεν πολύ, αλλά…

Αυτό το «αλλά» θα σας διαπεράσει σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

«Αλλά»; Τι «αλλά»; Τι μπορεί άραγε να ακουστεί μετά από αυτό το «αλλά»; Και γιατί να το πει από μιας αρχής;

Ας σας έλεγε καλύτερα πως δεν του άρεσε καθόλου. Το βρίσκετε πιο έντιμο και, κατά κάποιον τρόπο, πιο ενθαρρυντικό. Πιο σωστό.

Όμως έστω ότι του άρεσε. Έστω ότι το βρήκε θαυμάσιο. Τι γίνεται τώρα; Τι πρέπει να κάνετε; Πώς θα αντιμετωπίσετε τους επαγγελματίες των εκδοτικών οίκων; Γιατί το βιβλίο σας πρέπει να εκδοθεί, σωστά;

Σωστά.

Κι αν όμως δεν επιλεγεί; Αν απορριφθεί; Αν δεν κάνει εντύπωση στον αναγνώστη του εκδοτικού που το στείλατε; Αν δεν το διαβάσει προσεκτικά; Αν κολλήσει σε εκείνο το ορθογραφικό που κάνατε στην πρώτη σελίδα και πετάξει όλο το χειρόγραφό σας; Γιατί εντοπίσατε το ορθογραφικό αφού το στείλατε, και τώρα δεν ξέρετε τι να κάνετε. Να στείλετε κι άλλο μέιλ, λέγοντας πως έχετε κάνει ένα ορθογραφικό λάθος; Κι αν γελάσουν μ’ αυτό το μέιλ; Αν χειροτερέψετε έτσι τα πράγματα; Αν σας βάλουν σε… μαύρη λίστα σαν «ενοχλητικό»;

Τι πρέπει να κάνετε λοιπόν;

Να περιμένετε. Σωστά. Αγωνιώντας μεν, αλλά με όση υπομονή μπορείτε να αντλήσετε δε. Και συνεχίζοντας να γράφετε — κάτι άλλο, κάτι καινούργιο.

Ανοίγοντας ένα ακόμη αρχείο στο Word. Ερχόμενοι αντιμέτωποι με μία ακόμη λευκή σελίδα. Την οποία πρέπει να γεμίσετε.

Και μετά να γεμίσετε και την επόμενη. Και τη μεθεπόμενη. Και όλες τις άλλες.

Έτσι πάει. Έτσι πρέπει να πάει — και το ξέρετε.

Γεμάτοι αγωνία, ξανά, για το αν αυτή ή εκείνη η λέξη είναι η σωστή. Για το αν αυτός ή εκείνος ο ήρωας μιλούν όσο πρέπει ή αν πρέπει να τους αλλάξετε τελείως.

Ένα καινούργιο χειρόγραφο αρχίζει. Ένα καινούργιο βιβλίο ξεκινά. Μία καινούργια οδός ανοίγεται μπροστά σας.

Ένας μακρύς και ανηφορικός και όλο στροφές δρόμος. Ο δρόμος που εσείς διαλέξατε.

Ο καλύτερος δρόμος του κόσμου.

Γιατί το ξέρετε: παρά τις αγωνίες, παρά τη διαρκή αυτο-αμφισβήτηση, παρά την κριτική από εσάς και από τους άλλους, παρά τον ιδρώτα μπροστά στο ενδεχόμενο της απόρριψης, αυτή η δουλειά είναι η δική σας δουλειά.

Και είναι η καλύτερη δουλειά του κόσμου. Δεν θα την αλλάζατε ποτέ, και με τίποτα.

Γιατί ΕΙΣΤΕ συγγραφέας.

Το Bookoo σού προτείνει: συνέχισε αυτό που κάνεις-γράφε! Είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο, και όταν το κάνεις είσαι πάντα στο σωστό μέρος. Και το ξέρεις.

 

Δες το section του Bookoo σχετικά με την επιμέλεια κειμένων

Δες εδώ κείμενα με πολλές και χρήσιμες συμβουλές για νέους συγγραφείς

αυτοέκδοση βιβλίου
αυτοέκδοση bookoo
ΘΕ αυτοέκδοση βιβλίου

Για να σου εξασφαλίσουμε μια κορυφαία εμπειρία, στο site μας χρησιμοποιούμε cookies.

Μάθε περισσότερα